तव मन्त्रकृतो मन्त्रैर्दुरात् प्रशमितारिभिः।
प्रत्यादिश्यन्त इव मे दृष्टलक्ष्यभदः शराः॥६१॥

हविरावजतं होतस्त्वया विधिवदग्निषु।
वृष्टिर्भवति सस्यानामवग्रहविशोषिणाम्॥६२॥

पुरुषायुषजीविन्यो निरातङ्का निरीतयः।
यन्मदीयाः प्रजास्तस्य हेतुस्त्वद्ब्रह्मवर्चसम्॥६३॥

त्वयैवं चिन्त्यमानस्य गुरुणा ब्रह्मयोनिना।
सानुबन्धाः कथं न स्युः संपदो मे निरापदः॥६४॥

किन्तु वध्वां तवैतस्यामदष्टसदृशप्रजम्।
न मामवति सद्वीपा रत्नसूरपि मेदिनी॥६५॥

नूनं मत्तः परं वंश्याः पिण्डविच्छेददशिनः।
न प्रकामभुजः श्राद्धे स्वधासंग्रहतत्पराः॥६६॥

मत्परं दुर्लभं मत्वा नूनमावजितं मया।
पयः पूर्वैः स्वनिःश्वासैः कवोष्णमुपभुज्यते॥६७॥

सोऽहमिज्याविशुद्धात्मा प्रजालोपनिमीलितः।
प्रकाशश्वाप्रकाशश्च लोकालोक इवाचलः॥६८॥

लोकान्तरसुखं पुण्यं तपोदानसमुद्भवम्।
संततिः शुद्धवंश्या हि परत्रेह च शर्मणे॥६९॥

तया हीनं विधातर्मा कथं पश्यन् न दूयसे।
सिक्त स्वयमिव स्नेहाद् वन्ध्यमाश्रमवृक्षकम्॥७०॥

...Prev | Next...