स पृष्टः सर्वतो वार्त्तमाख्यद् राज्ञे न संततिम्।
प्रत्यर्पयिष्यतः काले कवेराद्यस्य शासनात्॥४१॥

अथ जानपदो विप्रः शिशु मप्राप्तयौवनम्।
अवतार्याङ्शय्यास्थं द्वारि चक्रन्द भूपतेः ॥४२॥

शोचनीयाऽसि वसुधे या त्वं दशरथाच्च्युता।
रामहस्तमनुप्राप्य कष्टात् कष्टतरं गता॥४३॥

श्रुत्वा तस्य शुचो हेतु गोप्ता जिह्राय राघवः।
न ह्यकालभवो मृत्युरिक्ष्वाकुपदमस्पृशत्॥४४॥

स मुहूर्त क्षमस्वेति द्विजमाश्वास्य दुःखितम्।
यानं सस्मार कौवेरं १वैवस्वतजिगीषया॥४५॥

आत्तशस्त्रस्तदध्यास्य प्रस्थितः स रघुद्द्वहः।
उच्चचार पुरस्तस्य गूढरूपा सरस्वती॥४६॥

राजन प्रजासु ते कश्चिदपचारः प्रवर्तते।
तमन्विष्य प्रशमयेर्भवितासि ततः कृती॥४७॥

इत्याप्तवचनाद् रामो विनेष्यन् वर्णविक्रियाम्।
दिशः पपात पत्त्रेण। वेगनिष्कम्पकेतुना॥४८॥

अथ धूमाभिताम्राक्षं वृक्षशाखावलम्बिनम्।
ददर्श कञ्चिदैक्ष्वाकस्तपस्यन्तमधोमुखम् ॥४९॥

पष्टनामान्वयो राज्ञा स किलाचष्ट धूमपः।
आत्मानं शम्बुकं नाम शूद्रं सुरपदाथिनम्॥५०॥
---------------------------
१. वैवस्वतस्य यमस्य.

...Prev | Next...